Po spożyciu obfitego śniadania, przygotowanego z dostarczonych wczoraj produktów, wsiadłem na rower i praktycznie od razu wjechałem do Magurskiego Parku Narodowego (Desznica leży tuż przy jego granicy). Czwartek był raczej zimnym dniem, bo temperatura utrzymywała się poniżej 10 stopni, a do tego wiał silny wiatr. Na szczęście od czasu do czasu wyglądało też słońce, a po deszczu pozostało już tylko wspomnienie w postaci kałuż i gdzieniegdzie błota.

Trasa wiodła przez całkowicie opustoszałe doliny, w których zazwyczaj przed wojną istniały tętniące życiem łemkowskie wsie. I tak przemierzam  Nieznajową (w tym zamkniętą na cztery spusty "Chatkę w Nieznajowej") oraz zgliszcza turystycznego domku MPNu.

Słońce zachodzi, duje wiatr, a wspomniane zgliszcza roztaczają ponurą aurę. Z pewnym trudem przychodzi mi pokonanie otaczających chatkę brodów. W pewnym momencie było blisko zmoczenia butów, na szczęście wyratowałem się. Kolejna dolina to już bardziej malowniczo oświetlona słońcem  Radocyna. Po drodze mijam wiele charakterystycznych dla Beskidu Niskiego kamiennych krzyży, będących pamiątką po niegdysiejszych mieszkańcach, a także symboliczne, samotne drzwi do nieistniejących już domów...

W Koniecznej z rozpaczą stwierdzam brak sklepów spożywczych, więc niepocieszony ruszam czerwonym szlakiem pomiędzy słupkami granicznymi między Polską, a Słowacją na szczyt Jaworzyna. Gdzieś w połowie podejścia (bo o jeździe nie było już mowy) docierają do mnie coraz bardziej intensywne dźwięki - to zbliża się Słowak, z przytroczonym do paska dzwonkiem. Twierdzi, że poprzedniego dnia w przysiółkach po słowackiej stronie granicy (Huta i Regietówka) zauważono dwa niedźwiedzie (a może to ten sam?), dlatego woli dzwonić. Hmnnn... nie polepsza mi to i tak dość melancholijnego nastroju i na wszelki wypadek sam instaluję podobny dzwonek do kierownicy. Jaworzyna od wschodu do istny killer dla osoby pchającej objuczony rower. Poziomice zagęszczają się tam niemożebnie, a na szczycie można sobie pooglądać co najwyżej las. 

Z Przełęczy Regietowskiej przejeżdżam do Wysowej i moją uwagę przykuwa tam niepozornego wyglądu bar "U Tomasza", gdzie na szczęście serwują całkiem dobre ruskie pierogi. A do tego Pilsvara z Grybowa, czyli smaczne piwo "rodem z Beskidu Sądeckiego". Od razu humor się polepsza. :) W trakcie posiłku dosiada się pewien starszy już wiekiem kuracjusz (w końcu to Wysowa-ZDRÓJ), który okazuje się być zapalonym rowerzystą, trzaskającym niegdyś rowerowe maratony typu Bałtyk-Bieszczady. Gawędzimy sobie o rowerowych sprawach, ale mnie już czas w dalszą drogę, choć w sumie niewiele tego dnia pozostało. 

A zatem znowu przemierzam beskidzkie dolinki urozmaicone  pamiątkami po wysiedlonych wsiach (dzikie drzewa owocowe, wywyższone fragmenty łąk po dawnych zagrodach, kamienne krzyże, leśne cmentarze i cerkwiska). Mijam bardzo malownicze Ropki, a następnie docieram do Banicy, gdzie zastaję zamknięty jakiś kwadrans wczesniej spożywczak. No nie, tak być nie może! Łomoczę do drzwi domu i nalegam na sprzedaż, bo pić mi się chce. Szefowa sympatycznie udaje focha, ale godzi się wspomóc strudzonego wędrowca tym i owym. Przy okazji mówi, że ma też noclegi, ale nie korzystam. Zaopatrzony jadę na Izby, gdzie zastaje mnie zapadający zmrok. Wymyśliłem sobie, że zanocuję w "Domu na Łąkach" - agroturystyce zachwalanej przez jednego z turystycznych blogerów. Jednak kiedy zobaczyłem wygląd tego przybytku i wiele wypasionych aut zaparkowanych przed nim, to mina mi zrzedła. Z trudem (ledwie ciurkający roaming słowackiej sieci) udało mi się wczytać stronę tego luksusowego miejsca, a ceny które zobaczyłem sprawiły, że natychmiast zawróciłem do Banicy z zamiarem zanocowania w domku ze wspomnianym sklepem. Szefowa była trochę zaskoczona, jak mnie zobaczyła. ;) Po zrzuceniu bagaży wybrałem się jeszcze ponownie w stronę Izb, aby pomedytować beskidzką atmosferę na łące w zapadającym zmroku.

(wszystkie dni chronologicznie)